Երբ Խոսրովը տիրեց հայոց բոլոր նախարարներին, ինչպես ցանկանում էր, Արկադին դիմում է՝ խնդրելով, որ իրեն վստահի Հայաստանի հունական մասն էլ, որը շեն պահելով՝ նրան ճշտությամբ հարկերը կվճարի, ինչպես նրա գործակալները։ Եվ Արկադը, կասկածելով հայոց նախարարների միաբանությանը, թե նրանք միաբանելով՝ իրենից բաժինը կառնեն և պարսիկներին կտան, կատարում է Խոսրովի խնդրածը։ Սրանից հետո վախճանվում է Ասպուրակես եպիսկոպոսապետը, և Խոսրովը նրան հաջորդ է նշանակում Սահակին՝ Մեծն Ներսեսի որդուն, Աթանագինեսի որդու, Հուսիկի որդու, Վրթանեսի որդու, սուրբ Գրիգորի որդու։ Սա բոլոր առաքինություններով իր հայրերին նմանվեց՝ աղոթքի կողմից գերազանցելով։ Որովհետև նա հավաքեց վաթսուն աշակերտ՝ մայրաքաղաքների սպուդեների (հուն.՝ փութաջան, տքնող. կրոնավորական կարգ, որի անդամներն ուխտում էին անդադար աղոթել և աղքատ ապրել) նման, կրոնավոր մարդիկ, մազեղեն հագած, երկաթով պատած, ոտաբոբիկ, որոնք միշտ շրջում էին նրա հետ, որոնցով եկեղեցական պաշտամունքի կանոնը անխափան կատարում էր անապատականների նման և մեր աշխարհի հոգսը քաշում էր աշխարհականների նման։ Նրա մոտ եկավ Մեսրոպը հայերեն գրերի հարցի առիթով և տեսավ, որ նա առավել ևս փափագում է այդ բանին։
Շատ ջանքերից հետո, երբ օգուտ չտեսան, դարձյալ աղոթքի ապավինեցին՝ Աստծուց խնդրելով։ Միմյանցից բաժանվելով՝ Մեսրոպը գնաց իր կացարանը. խստակյաց վարքի անձնատուր լինելով՝ ավելի և ավելի ճիգ էին թափում։