35 Գ. Երբ պարսից թագավորն այս ամենը լսեց, զվարճացավ, զվարթացավ, այն օրը ուրախության մեծ տոն արեց և ատրուշաններին շատ զոհ մատուցեց։ Զորք հավաքեց, շարժվեց գնաց, ասպատակ սփռեց Հայաստանի կողմերը, խոսունն ու անասունը, ծերն ու տղան, երիտասարդն ու մանուկը ընդհանրապես գերի տարավ։
36 Այդ ժամանակ մի մարդ, ավազակից ազատելով, փրկում է հայոց Խոսրով թագավորի որդիներից Տրդատ անունով մի փոքրիկ մանկան, [որին] դայակները առնելով փախցրին կայսեր արքունիքը՝ հունաց կողմերը: Իսկ պարսից արքան, գալով այնուհետև Հայաստան, իր անվամբ կոչեց այդ վայրերը և հունաց զորքը փախուստի մատնելով՝ հալածեց մինչև հունաց սահմանները։ Փոսեր փորելով՝ սահմաններ հաստատեց և տեղի անունը դրեց Փոսից դրունք՝ այն վայրերում, որոնք կոչվում էին Սույզն: Մնացած բնակիչներին տեղահանեց և երկրին տիրացավ։
Աղբյուր՝ Ագաթանգեղոս, Հայոց պատմություն,
թարգ.՝ Արամ Տեր-Ղևոնդյանի
© Երևանի համալսարանի հրատարակչություն, Երևան, 1983
