Սուրբ Թադեոս առաքյալի վախճանից քառասուներեք տարի հետո հայոց Արտաշես արքայի օրոք սուրբ առաքյալի աշակերտները, որոնց գլխավորի անունը Ոսկի էր, և որոնք բնակվում էին Եփրատ գետի ակունքում, սովորեցնելով մկրտում էին ալաններից ոմանց, որոնք Արտաշեսի կնոջ՝ Սաթենիկի ազգականներն էին։ Եվ քանի որ մկրտվածներին օրեցօր հաստատում էին այս կյանքի հավատի մեջ, այդ պատճառով նրանց հետ նախանձում էին Սաթենիկի որդուն, և սրբերը՝ Ոսկին ու նրա ընկերները նույնպես, զրկվում են այս կյանքից։
Իսկ Սաթենիկի ազգականները, որոնք մկրտվեցին հանուն Քրիստոսի, սրբերի մահվան համար ընդվզելով՝ զատվեցին, գնացին հեռու և թաքնվեցին խոտակեր կենդանիներով հարուստ Ջրաբաշխ սարում։ Նրանց մերկ մարմինների վրա երկնային ցողից երկար մազեր աճեցին, և այդ պատճառով նրանք քոշեր (այծեր) անվանվեցին։ Եվ քանի որ շատ տարիներ անց Անակի կողմից սպանվեց հայոց Խոսրով արքան, և անիշխան դարձավ Հայոց երկիրը, ալանների արքունիքից գալիս է ոմն Բառլահ և վկաների գրությամբ փնտրելով՝ նրանց գտնում է Ջրաբաշխ կոչված սարում։ Նրանց հարցուփորձ է անում Քրիստոսի հավատի մասին և ապա սրով կոտորում։ Եվ այդ դեպքերից հետո այդ լեռը սրբերի գլխավորի՝ Սուքիանոսի անունով Սուկավ է կոչվում։
Աղբյուր՝ Հովհաննես կաթողիկոս Դրասխանակերտցի, Հայոց պատմություն,
թարգ.՝ Գ. Բ. Թոսունյանի, էջ 41
© Երևանի համալսարանի հրատարակչություն, Երևան, 1996
d
