ՆԱՎԱԿԱՏԻՔ
id518Այսպես է կոչվում նոր կամ նորոգված կառույցի բացմանը կամ նրա տարեդարձին կատարվող հանդիսությունը, ինչպես նաև թագադրության և պսակադրության տարեդարձերին նվիրված ուրախության հանդեսը:
Հայ Եկեղեցում նորակերտ կամ վերանորոգված եկեղեցու բացման հանդիսությունը՝ կառույցի
օծմամբ և նվիրագործմամբ, ինչպես նաև՝ այդ իրադարձության ամենամյա հիշատակությունը ավանդաբար կատարվում է մեծ՝ տաղավար տոների նախօրեին, որտեղից էլ այդ նախատոնական օրերը կոչվում են տաղավար տոների նավակատիքներ: Այս հանգամանքը նաև խոր
աստվածաբանական իմաստ է պարունակում. Աստվածորդու
տնօրինագործության գլխավոր հանգրվանները ներկայացնող տաղավար տոների նախօրեները
խորհրդանշում են նաև մարդկային բնության՝
Աստծո կենդանի տաճարի նորոգություն-նավակատիքը:
Նավակատիքի օրերին մեղմացվում է տաղավար տոնին նախորդող
պահքի խստությունը. պատարագից հետո թույլատրելի են դառնում ձկնեղենը, ձուն և կաթնեղենը: Այս ոչ խիստ
պահքը, որի մասին հրահանգված է օրացույցներում, ավանդաբար նույնպես նավակատիք է կոչվում (տե՛ս
Պահք):
5 տաղավար տոներից 3-ի՝
Պայծառակերպության,
Վերափոխման և
Խաչվերացի նավակատիքները միաժամանակ Եկեղեցուն նվիրված առանձին տոներ են.
Պայծառակերպության նախօրեն նվիրված է Հին ուխտի տապանակին.
Վերափոխման նախօրեին հիշատակվում է
Ս. Էջմիածնի Մայր տաճարի հիմնադրումը (տե՛ս
Շողակաթի տոն).
Խաչվերացի նախօրեն նվիրված է
Երուսաղեմի Ս. Հարության տաճարի կառուցման հիշատակին: Իսկ
Աստվածահայտնության և
Զատիկի նավակատիքները ստացել են առավել հանրածանոթ և ավանդական՝ «
Ճրագալույց» անվանումը՝ կապված երեկոյան արարողության ավարտին եկեղեցում բազմաթիվ
կանթեղներ և լապտերներ վառելու ավանդության հետ: Այդ երկու օրերին երեկոյան, գրեթե բոլոր հայազգի
քրիստոնյաների տներում, նավակատիքի ավանդական հացկերույթ է լինում: