|
ՕԾՈՒՄ Հին ուխտում օծումը հատուկ արարողություն էր, որով օրհնված յուղ էր լցվում որևէ առարկայի վրա կամ մարդու գլխին՝ ի նշան Աստծուն պատկանելու, Նրա սպասավորը դառնալու: Օծում էին ստանում հատկապես քահանայապետը և թագավորը, որի միջոցով փոխանցվում էր Սուրբ Հոգու շնորհը՝ նրանց օժտելով աստվածային կարողություններով: Օծվում էին նաև տաճարի կահույքը և նվիրական առարկաները:Նոր ուխտում «օծում» բառն ավելի հաճախ գործածվում է իր ոչ առարկայական իմաստով՝ նշանակելով Սուրբ Հոգու շնորհով լցվելը: Սակայն օծումը յուղով որդեգրեց նաև Եկեղեցին՝ իբրև կարևոր արարողություն շնորհաբաշխության համար: Հին ուխտի օծման յուղին փոխարինեց սրբալույս մեռոնը, որի օծմամբ իրականանում է դրոշմը, ինչպես նաև՝ քահանայի և կաթողիկոսի ձեռնադրությունը: Նախկինում օծվում էին նաև քրիստոնյա թագավորները: Եկեղեցու հիմնարկեքը, ինչպես նաև նորակերտ եկեղեցու օրհնությունն ուղեկցվում է օծմամբ: Օծմամբ է կատարվում նաև ավազանի, սեղանի, ծիսական սպասքի և այլ սրբությունների օրհնությունը:  Երևան, ձեռ. 5702, էջ 212բ, Մաշտոց, 1471 թ., Աղթամար Ծաղկող՝ Կարապետ Աղթամարցի |
