ՔԱՂԿԵԴՈՆԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆ
id495Հայ Եկեղեցու վարդապետարանում և հայոց պատմագքրերում «քաղկեդոնականություն» բառով է բնութագրվում այն
դավանական ուսմունքը, որն ընդունվել է 451 թ. Մարկիանոս կայսեր նախաձեռնությամբ գումարված Քաղկեդոնի ժողովում: Ըստ այդ ժողովի որոշումների՝
Քրիստոսի մեջ մարդկային և աստվածային բնությունները, անխառն և անշփոթ կերպով միավորված լինելով, չեն ներկայացնում մեկ աստվածամարդկային բնություն, ինչպես այդ բնորոշել է ս.
Կյուրեղ Ալեքսանդրացին իր հետևյալ բանաձևով. «Մի է մարմնացյալ Աստծո Բանի բնությունը»: Այս պատճառով Քաղկեդոնի ժողովը մերժած Արևելյան Ուղղափառ՝ Ղպտի, Ասորի և Հայ
Եկեղեցիների կողմից քաղկեդոնականությունը նաև երկաբնականություն է անվանվում:
Դարեր շարունակ բյուզանդական կայսրերը ձգտել են քաղկեդոնականությունը բռնությամբ պարտադրել ոչ միայն կայսրության տարածքում գտնվող, այլև սահմանակից և քաղաքականապես Բյուզանդիայից կախված երկրներին: Առժամանակ Հայաստանը նման կացության մեջ գտնվելու պատճառով
Հայ Եկեղեցու հայրերը ստիպված են եղել լարված պայքար մղել քաղկեդոնականության դեմ՝ գումարելով հակաքաղկեդոնական ժողովներ և ստեղծելով երկաբնակությունը մերժող
դավանական երկեր:
Քաղկեդոնականությունը Հայ Եկեցու կողմից մերժվում է առ այսօր:
