|
ՍԱԴՈՒԿԵՑԻՆԵՐ | Ս. ՍԱՀԱԿ ՊԱՐԹԵՎ (348-439) | Ս. ՍԱՀԱԿ ԵՎ Ս. ՀՈՎՍԵՓ ԿԱՐՆԵՑԻՆԵՐ (+808) | ՍԱՂԱՎԱՐՏ | ՍԱՂՄՈՍ | ՍԱՂՄՈՍԱՎԱՆՔ | ՍԱՂՄՈՍԵՐԳՈՒԹՅՈՒՆ | ՍԱՄԱՐԱՑԻ | ՍԱՄՈՒԵԼ ՄԱՐԳԱՐԵ | ՍԱՄՓՍՈՆ | ՍԱՆԱՀԻՆԻ ՎԱՆՔ | Ս. ՍԱՆԴՈՒԽՏ (+46) | ՍԱՏԱՆԱ | Ս. ՍԱՐԳԻՍ ԶՈՐԱՎԱՐ (+363) | Ս. ՍԱՐԳԻՍ ԵՎ Ս. ԲԱԳՈՍ ՎԿԱՆԵՐ (+300) | ՍԱՐԳԻՍ ՇՆՈՐՀԱԼԻ (XII դ.) | ՍԱՐԿԱՎԱԳ | ՍԵՂԱՆ | ՍԵՎԱՆԱՎԱՆՔ | ՍԵՐ | Ս. ՍԻՄԵՈՆ ՍՅՈՒՆԱԿՅԱՑ (+459) | ՍԿԻՀ | ՍՅՈՒՆԻ ՎԱՆՔ | ՍՈԴՈՄ ԵՎ ԳՈՄՈՐ | ՍՈՂՈՄՈՆ ԹԱԳԱՎՈՐ | Ս. ՍՈՓԻԱ, Ս. ՊԻՍՏՈՍ, Ս. ԷԼՊԻՍ ԵՎ Ս. ԱԳԱՊԵ (+137) | ՍՈՓՈՆԻԱ ՄԱՐԳԱՐԵ (մ. թ. ա. VII դ. երկրորդ կես) | ՍՊԻՏԱԿԱՎՈՐ Ս. ԱՍՏՎԱԾԱԾԻՆ ՎԱՆՔ | Ս. ՍՏԵՓԱՆՈՍ ՆԱԽԱՎԿԱ | ՍՏԵՓԱՆՈՍ ՍՅՈՒՆԵՑԻ (մոտ 660-735) | ՍՐԲԱԶԱՆ ԱՎԱՆԴՈՒԹՅՈՒՆ | ՍՐԲԱՊԱՏԿԵՐ | ՍՐԲԵՐ | ՍՐԲՈՒԹՅՈՒՆ | ՍՐԲՈՒԹՅՈՒՆ ՍՐԲՈՑ | ՍՈՒՐԲ ԵՐՐՈՐԴՈՒԹՅՈՒՆ | ՍՈՒՐԲ ՀՈԳԻ | Ս. ՍՈՒՔԻԱՍՅԱՆՔ (+ 140-ական թթ.) ՍԵՐ Սերը մեծագույն առաքինությունն է, քանզի Աստված Ինքը սեր է: Նա մարդկության հանդեպ անսահման սիրուց Իր Միածին Որդուն առաքեց աշխարհ: Եվ Որդին նույն սիրով իրականացրեց Իր փրկագործությունը՝ հնազանդվելով Հորը և մինչև վերջ տանելով Իր խաչը: Քրիստոսի օրինակով մարդկությանը բացահայտվեց Աստծո էությունը՝ սերը, որով Նա նախախնամում, պահպանում է մեզ և հրավիրում երկնային խնջույքի՝ վայելելու Իր անսպառ բարիքները:Ստեղծված լինելով Արարչի պատկերով՝ ի սկզբանե մարդը կրում էր աստվածային սիրո շնորհը, սակայն ադամական մեղքից հետո սիրո ընդունակությունը կորցրեց իր վսեմությունը և նենգափոխվեց. մարդիկ սկսեցին սիրել երկրային ստորաքարշ հաճույքները, նրանց մխիթարության աղբյուրը դարձավ աշխարհը, ուր հետզհետե սկսեցին թագավորել անօրինությունը և ատելությունը: Մարդկանց սիրտն անմխիթար հեծում էր ճշմարիտ, աստվածային սիրո պակասից, այն սիրո, որի համար էր ինքը ստեղծվել: Եվ երբ եկավ Փրկիչն ու բացեց երկնային կատարյալ սիրո աղբյուրը, երբ Սուրբ Հոգին բորբոքեց սիրո հուրը Քրիստոսին հավատացողների սրտերում, մարդը վերստացավ իր նախաստեղծ նկարագիրը՝ իր աստվածանման կերպարանքը: Սերն այնպես երջանկացրեց քրիստոնյաներին, որ նրանք պատրաստ էին ամեն զրկանքի ու հալածանքի հանուն սիրելի և պաշտելի Աստվածորդու, քանզի այդ ամենը ոչինչ էր աստվածային սիրո պատճառած երանության համեմատ: Սերը նոր ուխտում դարձավ բոլոր պատվիրանների հիմքը: Ճշմարտապես սիրելով Աստծուն և մերձավորին՝ հավատացյալը կատարում է բոլոր պատվիրանները: Սերը նրան մղում է անդադար միավորվել Աստծուն՝ աղոթքով զրուցելով Նրա հետ, անդադար փառաբանել Նրան, փախչել չարից ու մեղքերից, արհամարհել աշխարհի հրապույրները, զարդարվել առաքինություններով և ամեն կերպ հաճելի լինել սիրելի ու բաղձալի Տիրոջը: Ճշմարիտ աստվածային սերը քրիստոնյային դարձնում է քրիստոսանման: Նա սիրում է ոչ միայն մերձավորներին և բարեկամներին, այլև թշնամիներին ու իրեն հալածողներին և միայն վշտանում ու աղոթում է նրանց համար: Նա չի կարող ատել նրանց, որովհետև լցված է սիրո շնորհով, արդեն բնակվում է հավիտենության մեջ և ջերմ ու շնորհառատ սրտով նույն երանությունն է կամենում բոլորին: Առանց սիրո կեղծ ու սին են բոլոր քրիստոնեական առաքինությունները և բարի գործերը, որովհետև այնտեղ, ուր բացակայում է սերը, թագավորում է չարն իր խաբեությամբ ու նենգությամբ: |
