|
|
ԳԱԲՐԻԵԼ ՀՐԵՇՏԱԿԱՊԵՏ | ԳԱԼՍՏՅԱՆ ԿԻՐԱԿԻ | ԳԱՆՁԱՍԱՐԻ ՎԱՆՔ | ԳԱՎԱԶԱՆ | ԳԵԹՍԵՄԱՆԻ | ԳԵՀԵՆ | ԳԵՂԱՐԴ | ԳԵՂԱՐԴԱՎԱՆՔ (ԱՅՐԻՎԱՆՔ) | Ս. ԳԵՎՈՐԳ ԶՈՐԱՎԱՐ (+303) | ԳԵՐԵԶՄԱՆ ՀԻՍՈՒՍԻ | ԳԵՐԵԶՄԱՆՕՐՀՆԵՔ | ԳՈԳՆՈՑ | ԳՈՂԳՈԹԱ | ԳՈՇԱՎԱՆՔ (ՆՈՐ ԳԵՏԻԿ) | ԳՈՏԻ | Ս. ԳՈՐԴԻՈՍ ՀԱՐՅՈՒՐԱՊԵՏ (+320) | Ս. ԳՐԻԳՈՐ ԱՍՏՎԱԾԱԲԱՆ (330-390) | Ս. ԳՐԻԳՈՐ ԼՈՒՍԱՎՈՐԻՉ (240-326) | Ս. ԳՐԻԳՈՐ ԼՈՒՍԱՎՈՐՉԻ ՆՇԽԱՐՆԵՐԻ ԳՅՈՒՏԸ | Ս. ԳՐԻԳՈՐ ՆԱՐԵԿԱՑԻ (951-1003) | Ս. ԳՐԻԳՈՐ ՆՅՈՒՍԱՑԻ (335-394) | Ս. ԳՐԻԳՈՐ ՍՔԱՆՉԵԼԱԳՈՐԾ (213-270) | ԳՐԻԳՈՐ ՎԿԱՅԱՍԵՐ (+1105) | Ս. ԳՐԻԳՈՐ ՏԱԹԵՎԱՑԻ (1346-1409) | Ս. ԳՐԻԳՈՐԻՍ ԵՊԻՍԿՈՊՈՍ (295-338) | Ս. ԳՐԻԳՈՐԻՍ ՌԱԺԻԿ (+549) ԳԱԼՍՏՅԱՆ ԿԻՐԱԿԻ Մեծ պահքի վեցերորդ՝ Գալստյան կիրակին միաժամանակ վերաբերում է Քրիստոսի առաջին և երկրորդ գալուստներին: Քրիստոս եկավ ու մարդացավ, «մարմին եղավ և բնակվեց մեր մեջ» [Հովհ. 1.14] և մեզ հետ է «բոլոր օրերում՝ մինչև աշխարհի վախճանը» [Մատթ. 28.20], քանզի հարություն առնելով և համբարձվելով՝ Նա ոչ թե հեռացավ մարդկությունից, այլ Իր անձի մեջ մարդկային բնությունը հասցրեց երկինք: Նա հաստատեց Իր Եկեղեցին որպես երկինք երկրի վրա, որտեղ ներկա է մշտապես և սուրբ խորհուրդների միջոցով սրբագործում է Իր հոտը: Այսպես, Քրիստոսի առաջին գալուստը ոչ թե սոսկ պատմական իրադարձություն էր, այլ հոգևոր իրողություն՝ «աստվածպաշտության մեծ խորհուրդ» [Ա Տիմ. 3.16], որը գործում է առհավետ: Եվ սակայն Նա կրկին պիտի գա. ինչպես որ համբարձվելով «երկինք վերացավ, պիտի գա նույն ձևով»՝ «ամպերի վրա, զորությամբ և մեծ փառքով» [Գործ. 1.11, Ղուկ. 21.27]: «Ազդարարության նշանով, հրեշտակապետի ձայնով և Աստծո շեփորով Նա պիտի իջնի երկնքից» [Ա Թես. 4.15]՝ հնձելու Իր սերմանածը, երբ հասունանա «հնձի ժամանակը» [Հայտն. 14.15], հարություն տա բոլոր մեռյալներին և պատասխանատվության կանչի համայն մարդկությանը:Եվ արդ, այդ «բարկության մեծ օրն» էլ [Հայտն. 6.17], որից չի կարող խուսափել ոչ ոք, քրիստոնյայի համար սոսկ մի հեռավոր իրադարձություն չէ՝ պատված ապագայի մշուշով, այլ առավել քան մոտ է, քանզի իր նշանակությամբ եզրափակում է «աստվածպաշտության մեծ խորհուրդը»: Ուստի ճշմարիտ քրիստոնյան ապրում է ինչպես Քրիստոսի առաջին, այնպես էլ երկրորդ գալստյամբ՝ անկախ նրանից, թե պատմականորեն որքանով է դրանցից հեռու կամ մերձ: Հոգևոր կյանքը այս երկու բևեռներից է ստանում իր ողջ լարումը, և որքան մեծ է հավատը, այնքան փոքր է այս բևեռների հեռավորությունը, այնքան մոտ և անմիջական է նրանց խորհրդական վերապրումը: Ահա այսպես է արտահայտված Տիրոջ կրկնակի գալստյան խորհուրդն այսօրվա շարականում. «Ըստ մարգարեի ավետիսի՝ [տրված] Գառանդ արյամբ փրկվածներիս, մենք էլ ցնծում ենք իբրև անտառի ծառեր Տիրոջ կրկնակի գալստյամբ. շնորհի՛ր մեզ, Տե՛ր, արդարների՝ Քո կողմից տնկված ծառերի հետ այժմ վայելել հույսով, իսկ երկրորդ [գալստյանդ] ցնծալ Քեզ հետ»: Հիրավի, արդարները բերկրում են Քրիստոսի առաջին գալստյամբ՝ վայելելով Նրա պարգևած շնորհի առատությունը, և ցնծալու են Նրա երկրորդ գալստյանը՝ միավորվելով Նրա անսկիզբ ու անվախճան փառքին: Սակայն այդ ցնծությունը չի տրվում անաշխատ, այլ վաստակվում է կատարյալ առաքինությամբ: Նրանք են ցնծալու, ովքեր «իրենց զգեստները լվացին ու սպիտակեցրին Գառան արյունով …. և Նա, որ նստում է աթոռի վրա, բնակվում է նրանց մեջ [Հայտն. 7.14-15]: Եվ ահա, Գալստյան կիրակին կոչված է Մեծ պահքի ճամփորդին ծանուցել հոգևոր կատարելության խորհուրդը, երբ սիրտը դառնում է Տիրոջ բնակության խորան: Այդ կատարելությանը հասնելու ուղին նշված էր ամբողջ պահքի ընթացքում՝ սկսած միակ ճշմարիտ բարի կյանքն ընտրելուց մինչև այդ կյանքի երանությանն արժանանալը: Եվ այսօր, անկախ նրանից, թե որքանով ենք այդ ճանապարհն անցել պատշաճ խորությամբ և ինչ շնորհների ենք արժանացել, պահանջվում է ամրագրել ձեռքբերածը՝ հայելով ողջ հոգևոր ընթացքը եզրափակող՝ երկրորդ գալստյան խորհրդին: Այսօր մենք կոչված ենք սևեռել մտքի հայացքը մեր ընթացքի ավարտին, որը կարող է լինել ամեն պահ, քանզի, ինչպես ասում են վարդապետները, Քրիստոսի երկրորդ գալստյան խորհուրդը կատարվում է նաև յուրաքանչյուր մարդու մահով: Եվ կատարելությանը մոտ է նա, ով իր յուրաքանչյուր օրն ապրում է իբրև վերջին օր՝ խորհելով ոչ թե «վաղվա մասին» [Մատթ. 6.34], այլ՝ «մեծ օրվա», երբ ամեն ոք «կդատվի ըստ իր գործերի» [Յայտն. 20.13]: Հիշել սեփական անձի և աշխարհի վախճանի մասին նշանակում է մշտապես քայլել Աստծո հայացքի առջև ու չանել ոչինչ, որ հաճելի չէ Նրան, ամեն ինչի նայել ահեղ դատաստանի բարձունքից և պատրաստել սեփական անձը հարության ու արքայության համար: «Վերին բաների մասին խորհեցեք և ոչ թե՝ այն, որ այստեղ՝ երկրի վրա է,- կարդում ենք այսօրվա ընթերցվածքում,- քանզի մեռած եք, և ձեր կյանքը պահված է Քրիստոսի հետ՝ Աստծո մեջ: Իսկ երբ Քրիստոս՝ ձեր Կյանքը, հայտնվի, այն ժամանակ դուք էլ Նրա հետ կհայտնվեք փառքով» [Կող. 3.2-4]: Այդ փառքի հույսով էլ այսօր երգում ենք սուրբ շարականագրի խոսքերով. «Երբ հայրական փառքով, Քրիստո՛ս, ծագես երկնքից և հարություն տաս մեռյալներին, այնժամ մեզ դասիր Քո աջ կողմում և հրավիրիր Քո փառքի մեջ: Երբ դատաստանի Քո եղանով, Տե՛ր, մաքրես աշխարհի կալը, Քո արքայության շտեմարաններում ժողովիր մեզ արդարների հետ: Երբ հարսնացած Եկեղեցին միանա Քեզ՝ Փեսայիդ հետ, իմաստուն սուրբ կույսերի հետ արժանացրու մեզ առագաստին՝ նրանց հետ երգելու [Քո] փառքը բարձունքներում»: |
