|
|
ՎԱԿԱՍ | Ս. ՎԱՀԱՆ ԳՈՂԹՆԱՑԻ (700-737) | Ս. ՎԱՂԵՐԻՈՍ, ԿԱՆԴԻՏՈՍ, ԱԿՅՈՒՂԱՍ ԵՎ ԵՎԳԻՆԵՈՍ (+IV դ. սկիզբ) | ՎԱՆԱԿԱՆ | ՎԱՆՔ | ՎԱՐԱԳԱՎԱՆՔ | ՎԱՐԴԱՆ ԱՅԳԵԿՑԻ (XII-XIII դդ.) | ՎԱՐԴԱՆ ԱՐԵՎԵԼՑԻ (մոտ 1200-1271) | Ս. ՎԱՐԴԱՆԱՆՔ (V դ.) | ՎԱՐԴԱՊԵՏ | ՎԱՐԴԱՊԵՏՈՒԹՅՈՒՆ | ՎԵՂԱՐ | ՎԵՐԱՐԿՈՒ | ՎԵՐԱՓՈԽՈՒՄ | Ս. ՎԼԱՍ ԵՊԻՍԿՈՊՈՍ (+316) | ՎԿԱՅՈՒԹՅԱՆ ԽՈՐԱՆ | Ս. ՎՐԹԱՆԵՍ ՀԱՅՐԱՊԵՏ (262-341) ՎԿԱՅՈՒԹՅԱՆ ԽՈՐԱՆ Երբ Մովսես մարգարեն Սինա լեռան վրա էր, Աստված տեսիլքով ցույց տվեց նրան, թե ինչպիսին պետք է լինի Իր սրբարանը, որը և Մովսեսը ճշգրտությամբ կառուցեց՝ այն անվանելով վկայության խորան կամ վրան [տե՛ս Ել. 35.1-21, 40.1-32]:Այն տեղակայվում էր մեծ բակի մեջ, որը սահմանազատվում էր վարագույրով: Վրանի մուտքի դիմաց դրվում էին ողջակեզի սեղանը և լվացման ավազանը: Իսկ վրանը ներսից վարագույրով բաժանվում էր երկու մասի. առաջին մասը կոչվում էր սրբություն, իսկ երկրորդը՝ սրբություն սրբոց: Սրբությունում տեղադրվում էին առաջավորության հացի սեղանը, յոթաստեղնյան աշտանակը և խունկ ծխելու սեղանը, իսկ սրբություն սրբոցում՝ ուխտի տապանակը:  Վկայության խորանի բակ կարող էր մտնել յուրաքանչյուր իսրայելացի՝ կենդանիներ բերելով զոհաբերության համար: Սրբություն մտնում էին միայն քահանաները ավազանում լվացվելուց հետո՝ առավոտյան և երեկոյան դեպի սրբություն սրբոց խնկարկելու համար, ինչպես նաև՝ առաջավորության սեղանի վրա մատուցելու Իսրայելի 12 ցեղերը խորհրդանշող 12 թարմ հացերը, ինչը կատարվում էր ամեն շաբաթ: Իսկ սրբություն սրբոց մտնում էր միայն քահանայապետը տարին մեկ անգամ՝ զոհաբերության արյուն մատուցելու իր և ժողովրդի մեղքերի դիմաց: Այս ամենը նաև խորհրդանիշն էր նոր ուխտի: Ողջակեզի սեղանը և նրա վրա մատուցվող զոհը նախօրինակն էր Քրիստոսի խաչելության, որով Նա քավեց մեր մեղքերը, իսկ ավազանը խորհրդանիշն էր Նրա կողմից հաստատված Եկեղեցու խորհուրդների, որոնց միջոցով մուտք ենք գործում Եկեղեցի և շարունակ սրբագործվում: Սրբությունում գտնվող աշտանակի լույսը խորհրդանշում էր Սուրբ Հոգու շնորհը, որով Աստված լուսավորում է մեզ. առաջավորության սեղանը՝ ողջ հավատացյալ ժողովրդին պահպանող աստվածային նախախնամությունը. իսկ խնկարկությունը սրբություն սրբոցի առջև՝ հավատացյալների մինչև երկինք հասնող աղոթքը և օրհնությունը: Վերջապես՝ սրբություն սրբոցը՝ ուխտի տապանակով, խորհրդանիշն էր բուն երկնքի, ուր մտավ մեծ Քահանայապետը՝ Քրիստոս՝ Իր արյամբ մեզ համար հավիտենական փրկություն ապահովելով: |
