ՆԱՀԱՏԱԿՈՒԹՅՈՒՆ
id360Նահատակությունը ճշմարիտ
քրիստոնյայի մշտական ուղեկիցն է:
Երկնային շնորհների հաստատումը երկրի վրա անխուսափելիորեն տառապալից ընթացք է պահանջում, որն ի վերջո պսակվում է
ճշմարտության հաղթանակով ու երանությամբ: «Աշխարհը ուրախ պիտի լինի. դուք պիտի տրտմեք,- ասում է
Քրիստոս,- բայց ձեր տրտմությունը ուրախության պիտի փոխվի» [
Հովհ. 16.20]: Նահատակությունը
երկնային ուրախության տանող երկրային վիշտն է՝
Աստծո յուրահատուկ պարգևը Իր սիրելի և հավատարիմ ծառաներին:
Աշխարհը, ամեն կերպ հակառակվելով հավատացյալի նորոգությանը, բռնանում է նրա վրա բազում միջոցներով՝
փորձություններով ու գայթակղություններով, սպառնալիքներով և հալածանքներով: Այս ամենը, սակայն, Տիրոջ
նախախնամությամբ ծառայում է մարդու հոգևոր աճին և սրբագործմանը:
Նահատակության ընթացքում մարդն իր ողջ էությամբ հոժարակամ հնազանդվում է
պատվիրանին՝ գիտակցելով, որ տառապանքից հրաժարվելու և
հավատն ուրանալու դեպքում կմատնվի
կորստյան, մինչդեռ համբերությամբ և
Քրիստոսի անվան համար Նրան չարչարանակից լինելով կարժանանա հավիտենական պսակի:
Թեև բոլոր նահատակությունները չէ, որ ավարտվում են
մարտիրոսական մահով, սակայն արիաբար մինչև վերջ տանելու դեպքում դրանք նպաստում են
շնորհի առատացմանը և հոգով զորանալուն:
Քրիստոնյան այսպիսի ընտրության առջև է դրվում նաև յուրաքանչյուր
մեղքի առիթով, որով
սատանան փորձում է նրան հեռացնել
Աստծուց և մատնել դատապարտության: Եթե հալածանքները ձգտում են մարդու հավատարմությունը սասանել վախի ու տանջանքի միջոցով, ապա մեղսալի հրապույրները՝ հաճույքի և հեշտության, որոնց հաղթահարումը հաճախ պահանջում է ոչ պակաս վիշտ ու համբերություն: Այս պատճառով նահատակություն են կոչվում նաև
սրբերի և շատ ճշմարիտ
քրիստոնյաների ճգնություններն ու կամավոր զրկանքները, որոնց միջոցով նրանք մարտնչում են
մեղքերի դեմ և ձգտում ամեն գնով հավատարիմ մնալ Տիրոջը՝ պահելով Նրա
պատվիրանները: