|
|
Ս. ՄԱԿԱՐ ՄԵԾ (301-391) | ՄԱԿԱՐԱՎԱՆՔ | ՄԱՀ | ՄԱՂԱՔԻԱ ՄԱՐԳԱՐԵ (մ. թ. ա. V դ. առաջին կես) | ՄԱՂԶՄԱ | ՄԱՂԹԱՆՔ | ՄԱՆԱՆԱ | ՄԱՆՐԱՆԿԱՐՉՈՒԹՅՈՒՆ | ՄԱՇՏՈՑ | ՄԱՍ | ՄԱՍՆԱՏՈՒՓ | ՄԱՍՏԱՐԱՅԻ Ս. ՀՈՎՀԱՆՆԵՍ ԵԿԵՂԵՑԻ | ՄԱՍՈՒՆՔ ԵՎ ՄԱՍՈՒՆՔԻ ՊԱՀԱՐԱՆ | ՄԱՏԱՂ | ՄԱՐԳԱՐԵ | ՄԱՐԳԱՐԵՈՒԹՅՈՒՆ | ՄԱՐԴԵՂՈՒԹՅՈՒՆ | Ս. ՄԱՐԻԱՄ ԱՍՏՎԱԾԱԾԻՆ | Ս. ՄԱՐԻԱՄ ՄԱԳԴԱՂԵՆԱՑԻ | Ս. ՄԱՐԿՈՍ ԵՊԻՍԿՈՊՈՍ (+362) | ՄԱՐՄԱՇԵՆԻ ՎԱՆՔ | ՄԱՐՏԻՐՈՍ | ՄԵԼՔԻՍԵԴԵԿ | ՄԵԾ ՊԱՀՔ | ՄԵԾ ՊԱՀՔԻ ԿԻՐԱԿԻՆԵՐ | ՄԵՂՔ | ՄԵՌԵԼՈՑ | ՄԵՌՈՆ | ՄԵՍԻԱ | Ս. ՄԵՍՐՈՊ ՄԱՇՏՈՑ (մոտ 362-440) | ՄԻՋԻՆՔ | ՄԻՔԱՅԵԼ ՀՐԵՇՏԱԿԱՊԵՏ | ՄԻՔԻԱ ՄԱՐԳԱՐԵ (մ. թ. ա. VIII դ. կես) | ՄԽԻԹԱՐ ԳՈՇ (1120-ական - 1213) | ՄԿՐՏՈՒԹՅԱՆ ԱՎԱԶԱՆ | ՄԿՐՏՈՒԹՅՈՒՆ | ՄՈՄ | Ս. ՄՈՎԿԻՄՈՍ ՔԱՀԱՆԱ (+303) | Ս. ՄՈՎՍԵՍ ԽՈՐԵՆԱՑԻ (մոտ 410 - V դ. վերջ) | ՄՈՎՍԵՍ ՄԱՐԳԱՐԵ | ՄՈՒՂՆՈՒ Ս. ԳԵՎՈՐԳ ՎԱՆՔ ՄԱՐԳԱՐԵ Մարգարեները Աստծո հայտնությունների բանբերն են և գտնվում են Նրա հետ սերտ հաղորդակցության մեջ: Տերը խոսում է նրանց հետ՝ իբրև Իր բարեկամների, և բացահայտում Իր ծրագրերը, ինչպես գրված է. «Մի՞թե Ես իմ ծառա Աբրահամից գաղտնի պիտի պահեմ այն, ինչ անելու եմ» [Ծն. 18.17]: Ուստի և մարգարեների համար սովորական է «Աստված ասաց» արտահայտությունը:Եկեղեցական ավանդության մեջ «մարգարե» են կոչվում հատկապես հին ուխտի այն ընտրյալ անձինք, որոնց Տերը ծառայության էր կանչում միայն Իսրայելի ժողովրդի միջից: Նրանց շուրթերից հնչում էին ոչ միայն հեռու և մոտ ապագայում կատարվելիք իրադարձությունների կանխահայտնումներ, այլև հանդիմանություն ու նախազգուշացում, ապաշխարության կոչ ու փրկության ավետում: Փաստորեն, մարգարեները հանդես էին գալիս իբրև Աստծո ժողովրդի առաջնորդներ և ուսուցիչներ: Իսրայելի առաջին և մեծագույն մարգարեն Մովսեսն է, ում շնորհիվ իսրայելացիները փրկվեցին Եգիպտոսի գերությունից և վերադարձան Ավետյաց երկիր, ում միջոցով Աստված նրանց տվեց գրավոր օրենքը:  Նաբավ լեռան գագաթից Մովսես մարգարեն մահից առաջ տեսավ Ավետյաց երկիրը: Այժմ այդ մասում գտնվում է Ս. Մովսես եկեղեցին (531 թ.) Ավետյաց երկրում Իսրայելի ողջ պատմության ընթացքում հանդես եկան բազմաթիվ մարգարեներ, որոնց միջոցով Աստված խրատում և ուղղորդում էր կռապաշտ ազգերով շրջապատված և հաճախ նրանց ազդեցությանը ենթարկվող իսրայելացիներին: Այդպիսիք էին, օրինակ, Սամուելն ու Եղիան, Երեմիան ու Եսային, որոնցից պատկառում էր ժողովուրդը և հաճախ նրանց հանդիմանությունների ու նշանների ազդեցությամբ ետ կանգնում մոլորություններից: Մարգարեներից շատերն աստվածային ներշնչմամբ գրել են մարգարեական գրքեր, որոնք բովանդակում են սպասվող Մեսիայի գալստյանը, ինչպես նաև հավատին, Եկեղեցուն և ողջ աշխարհի ճակատագրին վերաբերող կանխասացություններ: Այդ մարգարեները բաժանվում են երկու դասի՝ մեծ և փոքր: Եսային, Երեմիան, Եզեկիելը և Դանիելը կոչվում են մեծ մարգարեներ իրենց թողած գրքերի ընդարձակության պատճառով: Իսկ փոքր մարգարեները 12-ն են՝ Օսեե, Հովել, Ամոս, Աբդիու, Հովնան, Միքիա, Նավում, Ամբակում, Սոփոնիա, Անգե, Զաքարիա և Մաղաքիա: Ի տարբերություն նախորդների՝ նրանք թողել են ավելի փոքրածավալ մարգարեական գրքեր:  Երևան, ձեռ. 4243, էջ 175բ, Աստվածաշնչային ժողովածու, 1263-1266 թթ. |
