|
|
Ս. ՄԱԿԱՐ ՄԵԾ (301-391) | ՄԱԿԱՐԱՎԱՆՔ | ՄԱՀ | ՄԱՂԱՔԻԱ ՄԱՐԳԱՐԵ (մ. թ. ա. V դ. առաջին կես) | ՄԱՂԶՄԱ | ՄԱՂԹԱՆՔ | ՄԱՆԱՆԱ | ՄԱՆՐԱՆԿԱՐՉՈՒԹՅՈՒՆ | ՄԱՇՏՈՑ | ՄԱՍ | ՄԱՍՆԱՏՈՒՓ | ՄԱՍՏԱՐԱՅԻ Ս. ՀՈՎՀԱՆՆԵՍ ԵԿԵՂԵՑԻ | ՄԱՍՈՒՆՔ ԵՎ ՄԱՍՈՒՆՔԻ ՊԱՀԱՐԱՆ | ՄԱՏԱՂ | ՄԱՐԳԱՐԵ | ՄԱՐԳԱՐԵՈՒԹՅՈՒՆ | ՄԱՐԴԵՂՈՒԹՅՈՒՆ | Ս. ՄԱՐԻԱՄ ԱՍՏՎԱԾԱԾԻՆ | Ս. ՄԱՐԻԱՄ ՄԱԳԴԱՂԵՆԱՑԻ | Ս. ՄԱՐԿՈՍ ԵՊԻՍԿՈՊՈՍ (+362) | ՄԱՐՄԱՇԵՆԻ ՎԱՆՔ | ՄԱՐՏԻՐՈՍ | ՄԵԼՔԻՍԵԴԵԿ | ՄԵԾ ՊԱՀՔ | ՄԵԾ ՊԱՀՔԻ ԿԻՐԱԿԻՆԵՐ | ՄԵՂՔ | ՄԵՌԵԼՈՑ | ՄԵՌՈՆ | ՄԵՍԻԱ | Ս. ՄԵՍՐՈՊ ՄԱՇՏՈՑ (մոտ 362-440) | ՄԻՋԻՆՔ | ՄԻՔԱՅԵԼ ՀՐԵՇՏԱԿԱՊԵՏ | ՄԻՔԻԱ ՄԱՐԳԱՐԵ (մ. թ. ա. VIII դ. կես) | ՄԽԻԹԱՐ ԳՈՇ (1120-ական - 1213) | ՄԿՐՏՈՒԹՅԱՆ ԱՎԱԶԱՆ | ՄԿՐՏՈՒԹՅՈՒՆ | ՄՈՄ | Ս. ՄՈՎԿԻՄՈՍ ՔԱՀԱՆԱ (+303) | Ս. ՄՈՎՍԵՍ ԽՈՐԵՆԱՑԻ (մոտ 410 - V դ. վերջ) | ՄՈՎՍԵՍ ՄԱՐԳԱՐԵ | ՄՈՒՂՆՈՒ Ս. ԳԵՎՈՐԳ ՎԱՆՔ ՄԱՀ Մահը մարդու հոգու բաժանումն է մարմնից, ինչից հետո մարմինն ապականվում է և տարրալուծվում: Այն անխուսափելիորեն սպասում է բոլորիս: Բայց սա Աստծո արարչության օրինաչափություններից չէ, այլ՝ մի պատուհաս, որը ժառանգեց ողջ մարդկությունը ադամական մեղքի հետևանքով:Աստված մարդուն ստեղծել է ոչ թե մահվան, այլ հավիտենական կյանքի համար: Սակայն նախամարդը, խախտելով Տիրոջ պատվիրանը և հավատալով ստին ու խաբեությանը, ետ շրջվեց Կյանքի աղբյուրից ու ընկավ սատանայի իշխանության տակ, որն ապականեց ու կործանեց նրա բնությունը: Մարդը երբեք չի հաշտվում մահվան իրողության հետ, քանզի այն անբնական է իր համար: Եվ մահից հետո հոգու անկախ գոյությունը մարմնից, որքան էլ մխիթարական է թվում, չի գոհացնում մարդուն, քանի որ հակասում է նրա էությանը. չէ՞ որ Աստված մարդուն ստեղծեց մարմնով և հոգով, ինչով էլ նա տարբերվում է անմարմին արարածներից՝ հրեշտակներից: Հոգու անջատումը մարմնից ոչ թե նրա ազատագրումն է, ինչպես այդ կարծում են որոշ աղանդներ, այլ՝ մահվան դատավճռի կայացումը: Սակայն մահվան պատուհասը ոչ միայն Աստծո արդար պատիժն է, այլև Նրա մեծ ողորմածությունը և անճառելի նախախնամությունը: Ենթակա լինելով տառապանքի ու մահվան՝ մարդը, ի տարբերություն սատանայի ու դևերի, ընդունակ է ապաշխարել և մաքրվել, վերստանալ Աստծո շնորհը և կենդանանալ Նրա առջև: Այդ հնարավորությունն էլ դարձավ մեր փրկության նախապայմանը, քանզի Աստծո Որդին, գալով աշխարհ և մարդանալով, բոլորի փոխարեն չարչարվեց, խաչվեց ու մահացավ՝ քավելով մեր մեղքերը և ընձեռելով մկրտության ու ապաշխարության խորհուրդները, որպեսզի մենք սրբագործվենք և հարատև գտնվենք շնորհի մեջ: Իր կամավոր մահվամբ և հրաշափառ հարությամբ Քրիստոս մահվան պատուհասը վերածեց պարգևի: Նրա մահով մենք մեռնում ենք մեղքերի համար և ապրում անմահության հույսով՝ ըստ Իր իսկ խոսքի. «Ով հավատում է Ինձ, թեպետ և մեռնի, կապրի» [Հովհ. 11.25]: Ճշմարիտ քրիստոնյայի վրա մահն այլևս իշխանություն չունի, քանզի նա ինչպես որ հավատով ապրում, այնպես էլ հավատով է մեռնում Քրիստոսի հետ՝ Նրան հանձնելով իր վերջին շունչը, և փոխադրվելով արդարների կայան՝ ուրախությամբ սպասում է համընդհանուր հարությանը, երբ կվերամիավորվեն հոգին ու մարմինը՝ պայծառացած անմահության շնորհի լույսով: |
