id561Հովնանը տասներկու փոքր մարգարեների շարքում է ոչ թե իր գրած, այլ իր մասին պահպանված մի պատմության շնորհիվ, որը գրի է առնվել նրանից մի քանի դար հետո՝ բաբելոնյան գերության ժամանակ: Նա այն մարգարեն էր, ում միջոցով Աստված կանխահայտնել էր Հերոբովամ II թագավորի հաղթանակները [Դ Թագ. 14.25]: Այն գիրքը, որ հայտնի է «Հովնանի մարգարեությունը» անունով, սերնդեսերունդ պատմվել է իբրև ուսուցողական և խրատական պատմություն, որը հավաստում է Աստծո ողորմածությունը նաև հեթանոսների նկատմամբ, եթե նրանք ընդունեն Իր անունից կատարված քարոզը: Իր մարգարե Հովնանին Աստված ուղարկում է Ասորեստանի մայրաքաղաք Նինվե՝ սպառնալից խոսքերով քարոզելու այդ քաղաքի՝ մեծ մեղքերի մեջ ընկած բնակիչներին: Բայց մարգարեն, գիտենալով, որ Աստված գթասիրտ է և Իր սպառնալիքը չի իրագործի, եթե նինվեացիները հավատան ու զղջան, որոշում է չհնազանդվել Տիրոջը և նավով փախչում է Ավետյաց երկրից: Ճանապարհին մեծ փոթորիկ է սկսվում, և ծովը նետված Հովնանին Աստծո հրամանով կուլ է տալիս մի կետ ձուկ: Երեք օր կետի փորում աղոթելուց հետո մարգարեն ազատվում է և դարձյալ լսում նինվեացիներին քարոզելու Տիրոջ հրամանը: Նա գալիս է Նինվե և ասում՝ «Եվս երեք օր, և Նինվեն պիտի կործանվի», իսկ քաղաքի բնակիչները լրջորեն հավատում են և ապաշխարում, ինչի շնորհիվ ազատվում են վերահաս պատուհասից: Հովնանը տրտմում է, որ, ինչպես և սպասում էր, իր խոսքը չիրականացավ, բայց Աստված իմաստուն խրատով նրան ցուց է տալիս, թե որքան թանկ է Իր համար յուրաքանչյուր մարդ, և ինչպես է փափագում բոլոր մեղավորների՝ թե՛ հրեաների, թե՛ հեթանոսների դարձն ու փրկությունը:
Հովնանի գիրքը յուրահատուկ կոչ էր հրեաներին՝ ընկալելու Աստծո անպարփակելի սիրո էությունը, դուրս գալու նեղ ազգային կրոնական պատկերացումներից և պատրաստ լինելու Մեսիայի համատիեզերական կոչվածությանը: Նինվեացիների ապաշխարության օրինակով Քրիստոս հանդիմանեց փարիսեցիներին, իսկ Իր երեքօրյա հանգչելը գերեզմանում անվանեց «Հովնանի նշան»՝ կետի փորից մարգարեի ազատվելու հրաշքը ներկայացնեով որպես կյանքի և մահվան վրա ունեցած Իր իշխանության խորհրդանիշ [տե՛ս Ղուկ. 11.29-32]: