id294Տիեզերական Եկեղեցու ամենապայծառ դեմքերից մեկը՝ երիցս երանելի սուրբ հայրապետ Հովհան Ոսկեբերանը, ծնվել է Անտիոքում՝ ազնվականի ընտանիքում: Նա ազգությամբ ասորի էր, բարեպաշտ ծնողների զավակ:
Հովհաննեսը կրթություն ստացավ Աթենքում՝ իր զարմանալի բնատուր ձիրքերի շնորհիվ գերազանցելով ժամանակի բոլոր հելլեն և քրիստոնյա իմաստուններին: Երիտասարդ տարիքից նա երազում էր ամբողջովին նվիրվել Աստծուն և ապրել ճգնավորական կյանքով: Ու թեև չհեռացավ տանից՝ անսալով մոր թախանձանքներին, սակայն այնտեղ էլ ապրում էր ճգնավորի պես՝ օրերն անցկացնելով ժուժկալությամբ, աղոթքով և Սուրբ Գրքի ընթերցանությամբ:
Մոր մահից հետո Հովհանն առանձնացավ Անտիոքի անապատում և 374-380 թթ. ընթացքում անձնատուր եղավ անօրինակ ճգնությունների: Սակայն Աստծո նախախնամությամբ նա ծանր հիվանդացավ և հարկադրված թողնելով անապատը՝ վերադարձավ ծննդավայր: Այստեղ 380 թ. նա ձեռնադրվեց սարկավագ, 6 տարի անց՝ քահանա, իսկ 398-ին օծվեց Կոստանդնուպոլսի պատրիարք:
Իր հայրապետության տարիներին Հովհանը դարձի բերեց բազմաթիվ մոլորյալների և աղանդավորների: Իբրև անաչառ հովիվ և Քրիստոսի նախանձախնդիր զինվոր՝ նա անարժան հոգևորականներին փոխարինում էր արժանավորներով: Այդ պատճառով ձեռք բերեց բազմաթիվ թշնամիներ, որոնք հերյուրանքներով ու զրպարտություններով կարողացան սրբի դեմ տրամադրել որոշ եպիսկոպոսների, ինչպես նաև թագավորին ու թագուհուն: Արդյունքում Հովհաննեսին աքսորեցին Բութանիա: Այդ տարագրությունը, սակայն, տևեց ընդամենը մի քանի օր. ժողովրդի բուռն պահանջով թագավորը նրան ետ կանչեց Կոստանդնուպոլիս, որտեղ շուրջ 60 եպիսկոպոսներ, ժողով գումարելով, հաստատեցին նրա անմեղությունը: Սակայն չանցած երկու ամիս՝ դարձյալ վերարծարծվեց ս. Հովհանի դեմ տակավին չմարած թշնամանքը, և նրան ձերբակալելով՝ վերստին աքսորեցին:
Սուրբ հայրապետն ուրախությամբ էր ընթանում աքսորի ճանապարհով և, որտեղ էլ իջևանում էր, անդադար քարոզում էր Աստծո խոսքը: Աքսորավայր չհասած՝ նա մահացավ՝ դյուրությամբ ու խաղաղությամբ Աստծուն ավանդելով իր հոգին:
Ս. Հովհանը սերունդներին թողեց բազմաթիվ քարոզներ, Սուրբ Գրքի մեկնություններ, աղոթքներ ու ներբողներ, որոնց անզուգական լեզվի գեղեցկության շնորհիվ նրան իրավամբ կոչեցին Ոսկեբերան: