.... Խնամակալությունը նախ և առաջ սեփական անձի սրբությունն է, որին ջանքով և կամքով [Հովհաննեսը] հպատակվեց որպես Աստծո տաճար, .... դա նաև իր ստանձնած առաքելական պաշտոնն է՝ խոսքի քարոզությամբ հեթանոսներին սպասավորելը: .... Ասում է՝ սա հասցրի ավարտին, որովհետև մինչև կյանքիս վերջը իմ անձի մեջ [որևէ] բիծ չկարողացավ տեղ գտնել, և քարոզելը ամոթ չհամարեցի:


Քանի որ բոլոր ճգնությունները գործադրվում են այն հանգստյան հույսով, այժմ էլ ինձ զորացրիր նեղություններ կրելու համար, որոնց դիմաց խոստացար Քո վարձը, [ուրեմն] արժանացրո՛ւ և այդ վարձի հատուցմանը: Քանզի մարդկանց գործերի դիմաց հատուցելը Նրա ողորմության շնորհն է. որովհետև մարդիկ ահա ճգնում են միևնույն աշխատությամբ, [բայց] մեկը վարձ է ստանում հույսի համար, իսկ մյուսը, նույն կերպ ընթանալով, ոչինչ [չի ստանում]: Ուրեմն պարզ է, որ գործերն անկարող են որևէ բան անել և ինքնին արդարացուցիչ չեն, այլ արդարացուցիչ է Նրա ողորմության շնորհը. ուստի և ասում է՝ շնորհի՛ր ինձ: ....

Ո՞րն է սրբերի հոգիների հանգիստը հարությունից առաջ: Ինքը Քրիստոս ուսուցանեց մեզ այս. երբ Պետրոսն ասաց Նրան՝ «Թողեցինք ամեն ինչ և եկանք Քո հետևից, ի՞նչ պիտի լինի մեզ», Նա ասաց. «Դուք, որ եկաք Իմ հետևից, և ամեն ոք, ով գալիս է, ստանում է այս աշխարհում հարյուրապատիկը և հավիտենական կյանքը՝ գալիք աշխարհում» [տե՛ս Մատթ. 19.27-29]: Իսկ [նրանց,] որ չգնացին Իր հետևից, դատաստան է անում՝ պահանջելով ողորմություն ու սեր, և այդպիսով արդարացնում:
Սրանով սովորում ենք, որ մարդկանց հոգիները մահից հետո երկու ուղի ունեն: Սրբերին, որոնց մեջ այս աշխարհի իշխանը իրենից ոչինչ չի գտնում, մարտ է սպասում օդի իշխանությունների և պետությունների հետ, որոնք երկնքի ներքո են: Ըստ իրենց գործերի ու հավատի ազատվելով դրանցից՝ հոգիները հասնում են Քրիստոսի մոտ և այնտեղ լինում ուրախության ու զվարճության մեջ: Եվ երկրորդ գալստյանը գալու են Նրա հետ՝ ոչ թե դատաստանի ենթարկվելու համար, այլ որպեսզի մյուսներին դատեն իրենց առաքինություններով, ինչպես ասաց Քրիստոս: Քանզի, ինչպես որ առաքյալները [դատելու են] Իսրայելը, այնպես էլ բոլոր առաքինությամբ կատարյալները [դատելու են] համանման հանգամանքներում մեղանչածներին: Եվ մարմիններ հագնելով՝ նրանցով ժառանգելու են հավիտենական կյանքը՝ ըստ Քրիստոսի խոսքի: Իսկ նրանց, ովքեր չկարողացան պարկեշտ վարք ունենալ, այլ [իրենց] գործերով այնքան կրեցին սատանայի ներգործությունը, որ մեղքերի ծանրությունը հաղթեց բարեգործությանը, Աստծո արդար իրավունքը թույլ չի տալիս անցնել երկնքի ներքո գտնվող չար դևերի միջով, այլ նրանք ևս մնում են երկնքի ներքո՝ սպասելով հանդերձյալ դատաստանին և Աստծո ողորմությանը, որն այնքան հեշտությամբ, շնորհով ու գթով պատրաստ է քավել նրանց: ....


Արդ, ազատվելով [դևերի] բռնությունից, ասում է, այնուհետև Քեզ մոտ եմ հանգստանում հոգնությունից: Որովհետև սրանից ազատվածներին այլ բան [չի սպասում], քան անճառ խնդությունը և անպատում ուրախությունը իրենց Հույսի՝ Քրիստոսի մոտ:


Ո՞վ կարող է նկարագրել այդ խոստումը, քանզի «աչքը չտեսավ, և ականջը չլսեց, և մարդու սիրտը չընկավ [այն], ինչ Աստված պատրաստեց Իր սիրելիների համար» [տե՛ս Ա Կոր. 2.9]: Ի՛նձ էլ արժանացրու, ասում է, այդ խոստմանը, [բայց] ոչ՝ զուր տեղը, այլ որովհետև սրբերինն է պարգևը և Քո սիրո մեջ պարկեշտությամբ մնացածներինը: Եվ ես Քո այդ շնորհով ավարտեցի այն:


Փրկական խաչի նշանը կնիք դրեց [իր] մարմնի և հոգու վրա, որով և Քրիստոս էր իր մեջ դրոշմվում, ինչպես որ ասաց. «Դո՛ւ եղիր ինձ հետ», այսինքն՝ Քո այդ զորությունը, Հիսո՛ւս Քրիստոս և Տե՛ր:
Այս բոլոր աղաչանքները մարմնի հսկումով կատարելուց հետո նա պառկեց՝ պատրաստ վախճանի, որպեսզի հոգին ավանդելուց հետո հարկ չլինի, որ մեկ ուրիշը թաղի մարմինը, ինչը որ աշակերտներն էլ կհաստատեն:


.... Ավելորդ չեմ համարում հիշեցնել, որ այս պատմությունը հասավ իր լրմանը. մարմինը բարձրացավ երկրից և չկա [այնտեղ], ինչպես որ մյուս առաքյալներինը կամ սրբերինն է, այլ միայն թափուր գերեզմանն էր և հանդերձը, որ տարածեց փոսի անկողնում: Իսկ թե այստեղ ինչու դա չի հիշատակվում, պետք է իմանալ Ավետարաններից. նրանք երկար ու ճշգրիտ պատմեցին Քրիստոսի չարչարանքների մասին, իսկ հարության վերաբերյալ խոսեցին համառոտ և համբարձման մասին էլ բնավ չջանացին գրել՝ բացի մեկից, ապավինելով մեր հավատին: Նույն հոգին էր նաև վարդապետների աշակերտների և նրանց վարքագիրների մոտ: Բայց մենք, ստույգ ուսանելով, հավատում ենք, որ դրանից հետո եկան բացեցին գերեզմանը և երանելու մարմինը չգտան այնտեղ, քանզի [Հովհաննես ավետարանիչը], հատուցելով այս բնության պարտքը, մահվան սոսկ համն առավ, ինչպես որ Տիրամայրը:
Բայց որ նա, ինչպես ասում են ոմանք, ապագայում գալու է Ենոքի ու Եղիայի հետ, մենք չենք սովորել սրբերից, ովքեր պատմեցին այս խորհուրդը: Եվ դարձյալ՝ Ենոքն ու Եղիան, քանի որ չեն մեռել մարմնով, գալու են, որպեսզի մեռնեն, քանզի Ադամից սերվածներիս համար անհնար է չճաշակել նրա դատապարտությունը: Մինչդեռ [Հովհաննեսն] ահավասիկ ճաշակեց՝ վախճանվելով ու հոգին ավանդելով, իսկ մեկ անգամ արդեն վախճանվածի համար երկրորդ մահ չկա, այլ մեռնելուց հետո նա դարձյալ մարմին հագավ: Թեև ասում ենք՝ [մարմին] հագավ, սակայն այս տարակուսելի խորհուրդը թողնում ենք Աստծո անհաս իմաստներին և հաստատում մեր ճշգրիտ [գիտեցածը]՝ այն, որ մարմինը չմնաց [մահվանից հետո]. իսկ թե ուր է, գիտե Աստված, Ով փոխադրեց: Նաև, եթե կամենան, սա հաստատելու համար կարելի է [վկայակոչել] Ավետարանը, որտեղ Հիսուս չասաց նրան, թե չի մեռնելու, այլ թե՝ «Ես կամենում եմ, որ դա ապրի, մինչև որ Ես գամ» [Հովհ. 21.23]: Այսինքն՝ Քրիստոս ոչ թե ասաց, թե Հովհաննեսը մահ չի ճաշակելու, որը նաև Ինքն էր ընդունելու, այլ թե՝ կամենում եմ, որ նա մեռնելուց հետո մշտնջենական անապականության մեջ մնա, ինչպես և մյուսներդ եք լինելու ձեր մարմինների ապականությունից հետո: