125 ԺԲ. Սրանից հետո հրաման տվեց Տրդատ արքան հրովարտակ տանել իր իշխանության բոլոր երկրները հետևյալ օրինակով.
126 «Մեծ Հայքի Տրդատ արքայից՝ մեծամեծներին, իշխաններին, նախարարներին, գործակալներին և այլ մարդկանց, որոնք իմ իշխանության ներքո են գտնվում ավաններում, շեներում, գյուղերում ու ագարակներում, ազատներին ու շինականներին՝ ողջո՛ւյն՝ բոլորին միաժամանակ։ ....
128 Ամեն ոք թող գիտենա ձեզ ուղարկած մեր հրամաններից, որ ....
131 .... հոգալով մեր ընդհանուր օգտի մասին՝ [հրամայում ենք], որ պատվեք աստվածներին։ Արդ, եթե հանկարծ գտնվի որևէ մեկը, որ աստվածներին անպատվի, և նրան հայտնաբերեն, ոտքերը, ձեռքերն ու պարանոցը կապած պետք է բերեն արքունի դուռը, իսկ նրա տունը, կյանքը, ինչքը, ստացվածքն ու գանձերը՝ ամենը թող լինի նրանցը, որ այդպիսիներին հայտնաբերում են։ Ո՛ղջ եղեք բոլորդ օգնականությամբ աստվածների և մեր՝ թագավորներիս, որոնց հրամանը կատարում եք, և թող բոլորդ բնակվեք շենության մեջ, քանզի մենք ինքներս իսկ ողջ ենք»: ....
133 Մի այլ հրովարտակ ևս հրամայեց գրել իր իշխանության տակ եղած երկրներին ու գավառներին սույն օրինակով.
134 «Մեծ Հայքի Տրդատ արքայից՝ երկրներին, գավառներին, նախարարներին, զորքերին, շինականներին և ամենքին՝ ողջո՛ւյն։ Ո՛ղջ եղեք, իսկ մենք ինքներս ողջ ենք։
135 Դուք ինքներդ գիտեք, թե ինչպես աստվածների օգնականությամբ սկզբից, մեր նախնիների օրերից, բազում հաղթություն, խաղաղություն էր շնորհված, և կամ թե ինչպես բոլոր ազգերը նվաճված և մեզ հնազանդ էին։ Սակայն երբ չկարողացանք աստվածներին պաշտամունքով հաճեցնել, նրանց կամքը մեր նկատմամբ քաղցրացնել, ցասումով մերժեցին մեզ, զրկեցին մեծ տերությունից։ Մանավանդ քրիստոնյա աղանդի մասին պատվիրում եմ ձեզ, որ եթե գտնվի այնպիսին, որ հազար և բյուր դեպքից մեկ անգամ խափանարար լինի աստվածների պաշտամունքին, այդպիսին եթե գտնվի, [պետք է] շուտափույթ հայտնաբերվի, և արքունիքից պարգևներ ու պատիվներ շնորհվի հայտնաբերողին։ Իսկ եթե որևէ մեկը չհայտնի կամ թաքցնի այդպիսինը և ապա գտնվի, մահապարտ կհամարվի, արքունի հրապարակը բերվելով կսպանվի, և նրա տունը արքունիքին կտրվի։
136 Արդ, ինչպես որ ես չխնայեցի իմ վաստակավոր Գրիգորին՝ իմ սիրելիին, որին հենց նման պատճառներով չարաչար ու սաստիկ տանջանքներով տանջեցի և դրանից հետո նրան անմատչելի Խոր Վիրապ նետել տվեցի, որպեսզի իսկույն օձերին կերակուր դառնա, նույնիսկ նրա մեծ վաստակը նկատի չունեցա ի սեր աստվածների ու նրանց ահի, ապա թող ձեզ էլ ահ լինի և մահվանից երկյուղ, ուստի մնացեք աստվածների հովանավորության տակ և մեզնից բարին կգտնեք։ Ո՛ղջ եղեք, իսկ մենք ինքներս ողջ ենք»: